Ik denk dat ik deze keer Marumoto nu eens gelijk ga geven. Dierenliefde kenmerkt zich in verschillende gradaties. Zoveel eigenaren, zoveel zinnen. Een dierenarts met veel mensenkennis hebben om de dieren van de mensen te kunnen behandelen tijdens een consult. De ene eigenaar nuanceert het beter of anders dan weer een andere. Als sportfokker ben ik -laten we zeggen- rationeel denkend. Emotioneel handelend kom je niet ver. Dat hoeft niet in te houden dat je er letterlijk danwel figuurlijk met de botte bijl tegenaan gaat. Ik kom weinig tot nooit bij de dierenarts. Maar als ik ga heb wel een duidelijke voorkeur voor wat voor soort dierenarts. Zeg maar liever een idem dito rationeel denkende veearts dan een stadse dierenarts die (en het gebeurt) het (voorbeeld) oude vrouwtje tijdenlang aan het lijntje houdt met het naar verhouding even oude hondje met zijn overeenkomstigste kwaaltjes. Als gezegd, er zijn behoorlijk wat nuances aan te leggen. Als sportfokker zie ik het als mijn verantwoordelijkheid om zo nu en dan indien nodig zelf een einde te maken aan een dierenleven. Dat doe ik zeker niet uit plezier, en het is altijd weer even slikken, hoor. Maar ik loop er niet voor weg. Het is de afweging óf een doodziek dier transporteren naar de dierenarts die er dan met één of twee injecties een eind aan moet maken, of zonder stress de methode die ik zelf hanteer, met hetzelfde eindresultaat. Ik respecteer beide methodes overigens.
M.