Afgelopen weken: een raar ‘voor’gevoel. Ik heb dat gevoel vaker gehad, er zit dan iets onprettigs aan te komen, maar ik kan het nooit thuisbrengen totdat het gebeurd. Heb ik gehad voor het overlijden van een klasgenoot, voor het overlijden van mijn lievelingskonijntje Dale én voor het overlijden van moeder cavia Carmen. De afgelopen weken heb ik dus al steeds koppen getelt voordat ik rustig kon voeren en dergelijke. Geen enkel dier leek ergens last van te hebben, noch van pijn, noch van uiterlijke dingen. Had het er laatst al over met een medeprikker dat ik me dus lichtelijk zorgen maakte door het onrustige gevoel.
Gisterenavond, ongeveer 1.00: Dieren verzorgd met me moeder, ging allemaal prima, de cavia's floten nog even vrolijk bij het idee van nieuw eten als altijd en de konijnen sprongen met grote bokkensprongen door de rennen en alles at hun bak in rap tempo op en begon daarna aan het hooi. Ik bleef de laatste tijd al staan tijdens het eten, of er geen dier last had van de kiezen oid waardoor die niet mee at.
Vandaag 17.22: de hokken moesten verschoond worden, dus ik haal de kliko's op uit de zijtuin en ga naar onze achtertuin. Gelijk klopt er iets niet, daar ik geen wiet wiet gepiep hoor van de caafjes. Ik krijg gelijk een schrikreaktie en ga naar het caviaverblijf om te checken. En op zo'n moment stort even alles in. Niet 1, niet 2, maar alle 3 de cavia's lagen op hun zij. Ik heb alles beetgepakt uit reflex om te kijken of er nog enig leven in zat. Maar tevergeefs.
18.00: Net alles opgeruimd, nog steeds de grote vraag over het hoe of wat. Ik weet niet goed wat ik ermee aanmoet, autopsie laat ik niet verrichten door meerdere redenen.
PS. Als je iets te bitchen hebt, laat maar zitten en reageer alsjeblieft maar gewoon niet.