Hallo allemaal,
Ik heb hier een castraat rondlopen van 9 maanden oud. Hij heeft inmiddels 2 zeugjes, maar hij gedraagt zich nog steeds niet als een beer!! Hij doet soms wel eens een prrrrr.. maar daar heb je het ook mee gehad!
Hij probeert ook steeds onder een bepaald zeugje te kruipen als ie wil gaan slapen. Eigenlijk vind ik dat ie zich gewoon als een babietje gedraagt!
Hij vind het tevens fijn om op schoot te zitten, maar als onbekenden hem komen aaien dan kruipt ie helemaal bij me weg. Dan stopt ie zijn hoofdje in de eerste de beste spelonk en doet alsof ie er niet is.
Ik vind dit heel vreemd en vraag me af of dit te maken heeft met karakter of met omstandigheden. Sinds ie hier is heeft ie namelijk eerst met een beer samengezeten die hem erg domineerde, toen heeft ie een enorm abces onder zijn kin opgelopen waaraan ie geopereerd is geworden en wat wij dagelijks moesten spoelen (wellicht een traumatische ervaring voor 'm). Tijdens die operatie is ie meteen gecastreerd. Nu heeft ie sinds vorige week weer een klein abcesje daar waar ooit zijn balzak zat. Hier heeft ie denk ik wel wat pijn aan omdat ie er steeds aan likt. Ik heb hem natuurlijke pijnstiller gegeven en kijk nog even aan of het abces misschien zelf open springt.
Zou zijn peuter-gedrag samenhangen met het feit dat ie in een vrij korte periode zoveel medisch pijnlijke/traumatische dingen heeft meegemaakt? Van te voren heeft ie nooit iets traumatisch mee gemaakt, hij is pas 1 keer verhuisd (en dat was van de fokker naar hier) enzovoort.
Wat vinden jullie..
Groeten Judith